یا حسین ادرکنی
داره صدای ناله منجی عالم می‌رسه (*) پیرهن سیا به تن کنید داره محرّم می‌رسه
... و چه زود عطر لباس سیاه مادرم تو خونه پیچید. وقتی دو هفته پیش بابا خودشو برای مدّاحی محّرم آماده می‌کرد تازه فهمیدم که بازم مثل همیشه قبل از اینکه خودمو آماده کنم محرّم داره منو تو آغوش گرمش می‌کشه. یعنی امسال هم غافل وارد محرّم و صفر میشم و مبهوت بیرون میام؟ راستی با این همه بار گناه روزی اشکم چی می‌شه؟ نکنه تا شب هفتم ، هشتم گدای دوره گرد یه قطره اشک باشم!
خدایا مثل همیشه کمکم کن
اینبار به نام حضرت عبدالله‌بن حسن (علیه‌السلام)دستمو بگیر.
این اشک نعمتی است که آسان نمی‌دهند
این فیض را همیشه فراوان نمی‌دهند
باید چو مادری که جوان داده گریه کرد
ورنه اثر به هر دل سوزان نمی‌دهند
پُر می‌کنیم نقص تمامیّ سال را
جز بین روضه فرصت جبران نمی‌دهند
ماه محرم است غنیمت شمار عُمر
بر هر کسی که دیده گریان نمی‌دهند
مُردن برای حضرت ارباب واجب است
عشّاق جز به روضه او جان نمی‌دهند
باب الحسین باب عنایات فاطمه است
جز این مسیر راه به خوبان نمی‌دهند
یک قافله نشد که به مقصد برد مرا
گویند جا به بی‌سر و سامان نمی‌دهند
ارباب من، زنوکر خود دل بریده‌ای؟
خوبان مگر که دل به گدایان نمی‌دهند؟
جواد حیدری
